Ken jij nog de liedjes van Luc De Vos ?

 

De Vos werd geboren in Gent^[1] en bracht zijn jeugd door in Wippelgem (gemeente Evergem) in een CVP-gezin als jongste van zeven kinderen. Op zesjarige leeftijd werd hij - net als zijn broers - lid van Chiro Wippelgem, maar zijn Chirocarrière stopte toen die groep in 1976 ontbonden werd. Hij wist op zijn tiende al dat hij popmuzikant wilde worden. Hij studeerde Latijn-Grieks op het Sint-Lievenscollege te Gent.

De Vos maakte met Gorki elf albums. Hij werkte ook mee aan de Engelstalige band Automatic Buffalo, samen met Axl Peleman, Reinaert D'Haene en Matthias van der Hallen. Daarnaast schreef hij columns voor de radiozender Studio Brussel en het Gentse stadsmagazine Zone 09/.

Hij schreef acht boeken. Het eerste, De verworpenen, heeft slechts één uitgave gekend. Het is een bundeling van columns. Het tweede, derde en vierde (Het Woord Bij De Daad, De Rest Is Geschiedenis, en De Volksmacht) zijn (voornamelijk fictieve) autobiografieën, zijn vijfde is een echte roman geworden en heet De Laatste Mammoet. Zijn laatste boek voor zijn dood werd de roman 'Paddenkoppenland'. Hij schreef voor het eerder vermelde stadsmagazine ook een aantal scenario's voor korte stripverhalen (samen met Lectrr).

In april 2017 verscheen de biografie VOS, geschreven door Leon Verdonschot.

De Vos was getrouwd en had een zoon.

De Vos maakte met Gorki elf albums. Hij werkte ook mee aan de Engelstalige band Automatic Buffalo, samen met Axl Peleman, Reinaert D'Haene en Matthias van der Hallen. Daarnaast schreef hij columns voor de radiozender Studio Brussel en het Gentse stadsmagazine Zone 09/.

Hij schreef acht boeken. Het eerste, De verworpenen, heeft slechts één uitgave gekend. Het is een bundeling van columns. Het tweede, derde en vierde (Het Woord Bij De Daad, De Rest Is Geschiedenis, en De Volksmacht) zijn (voornamelijk fictieve) autobiografieën, zijn vijfde is een echte roman geworden en heet De Laatste Mammoet. Zijn laatste boek voor zijn dood werd de roman 'Paddenkoppenland'. Hij schreef voor het eerder vermelde stadsmagazine ook een aantal scenario's voor korte stripverhalen (samen met Lectrr).

In april 2017 verscheen de biografie VOS, geschreven door Leon Verdonschot.

De Vos overleed onverwacht op 52-jarige leeftijd op 29 november 2014, op de 14e verjaardag van zijn zoon, in het Gentse appartement dat hij als werkplaats gebruikte.^[3][4][5] Uit de autopsie bleek dat hij overleden is ten gevolge van een acuut orgaanfalen.^[6] De Vos werd op 6 december begraven op Campo Santo in Sint-Amandsberg.^[7][8]

Luc werd bij de Music Industry Awards van 2014 postuum geëerd met de carrièreprijs "Lifetime achievement award".

De liefde van Get Ready is diep !

 

Get Ready! werd gevormd in 1995 en bracht in 1996 haar eerste single Diep (zo diep) uit. Deze behaalde goud. Hun drie volgende singles Laat, Vuur en Wachten op jou (een bewerking van Right Here Waiting van Richard Marx) haalden ook de Top 3. Oorspronkelijk was er ook een vijfde jongen, Roberto, bij betrokken, maar hij haakte uiteindelijk af. In de zomer van 1996 won de groep de prijs voor "beste debuut". Niet veel later was hun eerste full-cd een feit.

Get Ready! begon in 1997 met een nummer 1-hit Dromen. In de zomer bracht de groep Marjolijn uit. Het werd hun bestverkochte single ooit, maar Marjolijn kwam niet op de nummer 1-positie (nummer 7). Diezelfde zomer werden ze gevraagd als voorprogramma voor Michael Jackson in Oostende. In september bracht Get Ready! samen met Liliane Saint-Pierre de single Geef Me Tijd uit. Deze single werd opnieuw nummer 1 in België. Op 11 november gaf de groep een concert in Vorst Nationaal. Het afsluitende nummer van het concert was Samen, dat inmiddels op nummer 8 stond, en bovendien doorstootte naar de eerste plaats. Hun tweede album "Go for it" werd uitgebracht.

In 1998 bracht Get Ready! zijn eerste strip uit, De Geheimzinnige Fan. Er werden meer dan 40.000 exemplaren van verkocht. Er verschenen in totaal vier strips en bijbehorende poppen. Get Ready! nam in het begin van het jaar de single Requiem 1998 op, samen met het koor Fine Fleur. Daarop volgen de singles Happy end en Eigen zin, beide goed voor nummer 1. Deze laatste single was de voorloper van het derde album Apollo. Het concert van 1997 werd in 1998 tweemaal overgedaan in de Ancienne Belgique te Brussel. Zeemeermin werd de voorlopig laatste single van de groep.

De band spande met succes een rechtszaak aan tegen het Belgische holebitijdschrift ZiZo-magazine, dat geschreven had dat de leden van Get Ready! homoseksueel waren. Later maakten verschillende leden bekend toch homoseksueel te zijn.

Nadat Get Ready! een paar Engelstalige liedjes had opgenomen (I still luv u en A girl like you), verscheen in 1999 hun eerste Engelstalige volledige cd The Mission. Deze werd in Londen opgenomen door Phil Harding. Ook Skin connection en Silent like the rain werden van deze cd uitgebracht. De band ging op tournee in Zuidoost-Azië en Zuid-Amerika, waar Una vez mas, Halfway there en Everytime I think of you hits werden. In 2000 bracht Get Ready! de single Ga Door uit. Dit lied stond ook op hun verzamel-cd met muzikale hoogtepunten O Ja, Ga Door. Eind 2000 ging Get Ready! uit elkaar en zowel Samijn als De Gendt probeerden het solo.

ARNO

 

Arnaud Charles Ernest Hintjens (Oostende, 21 mei 1949), beter bekend onder zijn artiestennaam Arno, is een Belgische rockzanger, die liedjes vertolkt vooral in het Frans, soms in het Engels, Nederlands en sporadisch ook in het Oostends dialect.

Arno koos aanvankelijk voor het beroep van kok, maar was in zijn jonge jaren vooral geïnteresseerd in muziek. Vooral uit Engeland geïmporteerde bluesplaten inspireerden hem.

Als mondharmonicaspeler werkte hij samen met muzikanten uit de Oostendse rockscene vooraleer hij rond 1970 in zijn eerste "echte" groep belandde, Freckleface, geleid door zanger/bassist Paul Vandecasteele, gitarist Paul Decoutere en drummer Eddy Storm. Arno zong destijds sporadisch en beperkte zich meestal tot solo's op de mondharmonica. Freckleface maakte een plaat met uitgesponnen bluesrocknummers, maar had op het podium meer succes dan in de platenwinkel.

In 1972 gingen Arno en Decoutere verder als duo onder de naam Tjens Couter. De groep wisselde bluesnummers af met uitstapjes richting tango en reggae. Na de debuutplaat "Who Cares" groeide Tjens Couter van een duo naar een kwintet en werd de muzikale koers verlegd naar pubrock. Een tweede album volgde. In 1978 waren Arno en Decoutere te zien in de film Le concert d'un homme seul.

Pas in 1980 kwam de grote doorbraak met de groep T.C. Matic, een groep die aanvankelijk voor 80 procent dezelfde samenstelling had als Tjens Couter. De groep maakte vier albums, ging op tournee door Europa en had een paar hits, waaronder Oh la la la. Ook Que pasa en Putain, putain zijn uitgegroeid tot klassiekers, die steevast deel uitmaken van Arno's liveset.^[bron?] Zes jaar later hield T.C. Matic het voor bekeken.

Bron:  Wikipedia.

Wat doet Kathleen Aerts nu ?

 

Kathelijne Elisabeth Maria (Kathleen) Aerts (Geel, 18 juni 1978) is een Belgische zangeres, actrice, schrijfster en presentatrice. Ze werd vooral bekend als de blonde zangeres in de eerste bezetting van de Vlaamse meidengroep K3. 

Klik op de afbeelding om Naar Stevie Wonder Tours te gaan.

Ace of Base - Always have, always will

 

Zwaar geïnspireerd door het Motown- geluid van het midden van de jaren zestig, samplet de intro de intro's van het Supremes- nummer " Where Did Our Love Go " en het Four Tops- nummer " I Can't Help Myself (Sugar Pie Honey Bunch) ". Het is mede geschreven door Jonas Berggren met Mike Chapman . Het nummer heette oorspronkelijk "Killer on the Rampage" en bevatte verschillende teksten. Toen het nummer werd gepitcht als een potentieel nummer voor het aanstaande Flowers / Cruel Summer-album, vond Arista Records de melodie leuk; verzocht echter om herschrijven van de teksten. Het nummer werd in veel delen van de wereld, maar op verschillende tijdstippen, uitgebracht van het album Flowers . UK op 7 december 1998 als single three, na " Life Is a Flower " en " Cruel Summer ". Australië begin 1999 als tweede single, na "Cruel Summer" Scandinavië en Duitsland op 1 maart 1999 als single vier, na "Life Is a Flower", "Cruel Summer" en " Travel to Romantis ". Always Have, Always Will (Ace of Base-nummer) - https://nl.qaz.wiki/wiki/Always_Have,_Always_Will_(Ace_of_Base_song)

Vangelis Conquest of Paradise

 

Conquest of Paradise is een single van Vangelis met het English Chamber Choir uit 1992. Het was de titelsong van de film 1492: Conquest of Paradise uit 1992, die uitkwam ter gelegenheid van de ontdekking van Amerika door Columbus, precies 500 jaar daarvoor.

Bron : Wikipedia

Milk inc. In my eyes

 

Milk Inc. is een Belgische dance-act, bestaande uit producers Regi Penxten, Filip Vandueren en zangeres Linda Mertens. Bij de liveshows werden ze bijgestaan door toetsenist Peter Schreurs en drummer Michael Schack. Penxten en Mertens vormden samen het gezicht van Milk Inc. In Vlaanderen haalden 31 van hun 34 singles de top 10 in de officiële hitlijst.

Bron; Wikipedia